Samo bycie Tajnym Współpracownikiem zdarza się w najlepszych rodzinach. TW był Piłsudski, TW był Lenin, ale pierwszy odbudował Polskę, a drugi co prawda osłabił Rosję, ale ukształtował ją po swojemu, a po kilku latach próbował reeksportować rewolucję do Niemiec. Ważne jest, by się z tego uwolnić, a ewentualne miny rozbroić. Nie mam zamiaru próbować tu tworzyć własnej wersji biografii, ale chciałbym, by ktoś to zrobił. Solidnie. Bez tajemnic. I w oparciu o źródła, a nie pobożne życzenia. Ciekawe jednak, kto się teraz odważy.

Przerwa w pedałowaniu po łąkach. Leżymy na trawie, Baśka wzmacnia się wodą mineralną. Naprzeciwko, na drugim brzegu rzeki jest wysoka skarpa porośnięta lasem, w którym  bez opamiętania kuka kukułka, jej głos słyszymy od kilku minut.
– Słyszysz jak ta kukułka długo kuka? Pewnie chce komuś jajko podrzucić.
– Jakby chciała podrzucić, to nie robiłaby tego na sygnale. Raczej szuka kogoś, żeby sobie to jajko z nim zrobić – odpowiadam.

Z każdym etapem mojego życia kojarzy mi się jakieś drzewo. Jest mi smutno, kiedy znika, tak samo jak jest mi żal odchodzących ludzi. Wszystkie drzewa pamiętam dobrze, ich pokrój i rysunek kory, wiem, jak wygladają w każdej porze roku. Nie pamiętam twarzy poznanych kiedyś ludzi, ale drzewa z każdego miejsca, w którym mieszkałam.

Letni poranek. Słońce wychyla się zza chmur. Leżę na łóżku i patrzę w okno. Na wysokości parapetu widać zieloną miotełkę lipy, która rośnie przed blokiem. Wodzę wzrokiem za miarowo kołyszącymi się na wietrze gałązkami. "Trzeba wstać – myślę – zacząć kolejny dzień".

Heniek jest wielkim, pięknym, czarnym, inteligentnym kotem, który rządzi okolicą. Mafi jest wielkim, czarnym, pięknym, inteligentnym psem, który ulegając przywilejom młodości weryfikuje wszystkie układy odniesienia, jakie napotka, a szczególnie układy odniesienia zwierzęcego. Obydwaj są panami życia, którzy czerpią pełnymi garściami z wora przyjemności i rozpusty.

W firmie na końcu drogi jest kawał piachu, na którym nic nie może wyrosnąć ponad pewną wysokość, bo nad piachem wisi linia wysokiego napięcia, nad którą wisi linia jeszcze wyższego napięcia.
   Ale to, że nie może rosnąć, nie oznacza, niestety, że nie rośnie. Rośnie tam prawie tysiąc świerków, które kazał posadzić poprzedni szef, a które przekroczyły ową dopuszczalną wysokość.

Musiałam iść do przychodni po skierowanie dla synka do laryngologa. Bruno miał trzy tygodnie; włożyłam go w chustę i wsiadłam do autobusu.
Do przejechania mam trzy przystanki, to tylko chwilka, więc nie przejęłam się, że nikt mi miejsca nie ustąpił.
Nagle kobieta obok mnie zauważyła:
– Ojej, pani ma tam dziecko!

   Z pójściem do szkoły wiązałam wiele nadziei. Trochę na to czekałam z ciekawością, a trochę chciałam tam już wreszcie pójść, bo wiedziałam, że pójście tam jest i tak nieuniknione, a czekanie już męczyło. Oczekiwałam od szkoły czegoś wielkiego, ale też spodziewałam się, że i ja będę musiała z siebie dużo dać.