Bo polski patriota rzekomo musi krwawić, a najlepiej jeśli zginie, przy okazji "dając świadectwo". To przekleństwo naszej historii, to zmora zrodzona ze stosowania w praktyce romantycznej wizji dziejów. W rezultacie powstania, które w XIX wieku wybuchały bez szans na pomoc z zewnątrz, de facto działały na korzyść zaborców. Dla osób wychowanych w tradycji romantycznej takie postawienie sprawy to herezja, ja jednak tego typu heretykiem jestem z całą konsekwencją.

Jestem bardzo przywiązana do swoich smoków. Pomysłów mam bardzo dużo. Właściwie więcej niż mogłabym wykorzystać. Przychodzą z lekturą innych książek, z obserwowania świata. Ta tematyka interesowała mnie już wcześniej, cały czas poszerzam wiadomości  i dzięki temu mogę wzbogacać swoje książki. Jeśli dużo się pisze, to coraz więcej pomysłów się pojawia. Sama historia wojen napoleońskich obfituje w fascynujące wydarzenia, a fantazja i smoki wypełniają resztę.

Ludzie mają sąsiadów przeważnie po to, żeby przypilnowali mieszkania podczas ich wyjazdu, odbierali pocztę i podlewali kwiatki, a czasami po to, żeby drzeć z nimi koty. Ja mojej byłej sąsiadce Ali Nowak, zawdzięczam kurz i bałagan w mieszkaniu oraz dziecko, któremu wydaje się, że jest artystą.

Anna Zgierun-Łacina − genetyk, biolog molekularny, dziennikarka, nauczycielka, zielarka, wiedźma (czyli – w przeciwieństwie do niewiasty – ta, która coś wie), żona (po arabsku: zołza) i matka, słowem humanista i ścisłowiec w jednym. Od lat zakochana w łacinie (z wzajemnością). Pisze zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Jest autorką serii Drużyna majora Limfocyta dla dzieci młodszych i książki Sześć Dominika utrzymanej w konwencji literatury familijnej. 

Pod koniec września tego roku Kanadę obiegła wstrząsająca wiadomość − ukochana córka kraju klonowego liścia, literacka matka Ani z Zielonego Wzgórza, Lucy Maud Montgomery, popełniła w 1942 samobójstwo poprzez przedawkowanie leków nasennych.

   Urodą [przypomina] Helenę, obyczajami Penelopę, umysłem Atenę, głosem i sercem Dianę, śpiewem zaś dziewiątą muzę na Parnasie – Kaliope (...) [obdarzona] najzręczniejszymi do gry palcami (...) i słowiczym gardłem – pisał o Constantii Czirenberg Filippo Lomazzo, dedykując jej Flores praestantissimorum virorum, zbiór utworów najbardziej znanych muzyków działających w Mediolanie w dwudziestych latach XVII w.

   Gdy jestem naprawdę zmęczona, wtedy siadam i po prostu patrzę. Patrzę, słucham i czekam, bardzo mi to pomaga. Nie muszę długo czekać, momentalnie kilka tak bliskich mi osób podchodzi i zaczyna rozmowę. Czasem to nie jest rozmowa, tylko takie ich sformułowania – slogany na wszystko. Mało ważne, ale coś wtedy staje się ważniejsze, od czegoś, co jeszcze przed chwilką było na pierwszym miejscu.

   Wydarzenia 1956 roku zapowiadały prawdziwą odnowę i porozumienie narodowe. Zwolniono z więzień wszystkich, których w poprzedzającym okresie "błędów i wypaczeń" uznano za nieprzejednanych wrogów ustroju ludowego. Ale nie upłynęły trzy lata, a utwierdzał się ponownie powrót do bezkompromisowych metod. Nie podjęto rozwiązań, jakie rozwijał na łamach Państwa i Prawa mój kolega z lat uniwersyteckich, Konstanty Grzybowski, obecnie profesor prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.